Buhay Estudyante

Ang buhay ng isang estudyante ay parang gulong, minsan nasa baba ka minsan natasaas ka, minsan angat ka minsan ay hindi. Kahit saan ka mapadpad kailangan mo mag adjust kahit d mo gusto kailangan mo paring mag adjust. Bilang isang estudyante napakahirap ang mag aral ngunit kung talagang sisikapin mo mag aral makakapagtapos ka. Sa aking mga napagdanasan nasubukan kona umangat at nasubukan ko na ring bumagsak wari ba mapapaisip ako kung tama ba ang ginagawa ko o hindi, Bilang isang estudyante dapat malakas ang loob mo hindi pwedeng mahina ang loob mo.

Sa loob ng paaralan marami kang makikita at magiging kakilala madami kang maigigng kaibigan at madami ding hindi pero may mga kaibigan kang totoo kung saan tutulungan ka at magtutulungan kayo para sabay sabay tayo makapag tapos, Sa mga kaiigan mo sa paaralan sila ay nakakatulong sa pag tanggal ng problema mo hindi lang sa paaralan at maging sa problema mo sa buhay mo, sila ang malalapitan mo at makakatulong sayo, 

Bilang isang estudyante sa ibang bagay hindi na uso ang pataasan hindi na uso pagalingan. uso ang tulungan hindi laglagan. Bilang isang estudyante makikilala mo unti unuti ang iyong sarili halimbawa na dito kapag ikaw  ay bumagsak, nakilala ko ang aking sarilinoong ako ay nakaranas ng baksak na marka sa dalawang subject, ang loob ko ay nanghina pero inisip ko na ano ba manguyayari sakin kung pinagpatuloy ko pa ang pagbagsak k ng subject, may mangyayari ba sa buhay ko? matutuwa ba ang magulang ko? masaya ba ako sa mga nakikita kong mga grades ko? hindi, kasi kahit sino satin walang natutuwa pag nakakranas ng mga bagsak na marka sa paaralan. nakilala ko ang sarili ko dahil kahit na sobrang nahihirapan ako sa sarili ko na mag aral hindi ako basta basta himinto at tumigil na lamang, binangon ko ang aking sarili at sinikap kong makahabol sa paaralan, hindi ako agad agad sumuko. ako blang estudyante hindi ako matalino pero sinisigurado ko na matyaga ako at masikap sa mga gawain, hindi ko hiunahayaan na pag hndi ko alam ang isang aralin ay hahayaan ko nalang ito.

Ang buhay estudyante ay kailangan ng tiwala sa sarili. Kailangan mo magtiwala sa sarili mo sa lahat ng bagay, kung wala kang tiwala sa sarili mo wala kang magagawa na ipagmamalaki mo. ang buhay estudyante ay hindi biro dahil d mo naman  kailangan maging sobrang matalino ang susi talaga sa iyong pagtatapos ay ang kasipagan.

  Simula:

Ang anking magulang ay sina Paz Valdez at si Ronnie Valdez ako ay maagang namulat sa pagkilos sa bahay dahil hindi nila kami sinasanay na walang ginagawa sa bahay, mahilig nga pala akong kumanta at mag gitara, yan ang pinagkakaabalahan kopag wala akong ginagawao bored ako. Isa rin na ginagawa ko ay ang pakikinig ng mga music kapag ako ay stress.

Grade 1 honor

Grade 3 christmas event

Noong ako ay bata pa lamang at nag aaral ako ay sobrang mahiyain at sobrang tahimik dahil sa rason na ayokong mapahiya, oo ayoko kasi nung bata pa ako na napapahiya ako minsan pa nga sa sobrang hiya ko ayokong pumasok sa klase. hindi rin ako nagkakaron ng kaibigan sa sobrang tahimik ko. Sa kabila ng lahat ako ay nakakuha pa nga ng award noong ako ay grade 1 pa lamang at dahil don unti unti ako nagbago. Habang ako ay tumatanda unti unting nababawasan ang pagiging mahiyain ko sa klase at nadadagdaga ang aking mga kaibigan. Sa aming mga magkakapatid ang tumulong sa akin na maging matapang at wag mahiya sa iba ay ang ate diane ko (pangalawa sa matanda), siya ang nagturo sakin ng lahat ng yon at siya rin ang mas close ko. Dahil sa mas malayo ang edad ng panganay naming ate mas hindi ko siya naging close dahil bata pa lamang ako siya ay nakasal na       agad sa kanyang asawa. Sa nakikita niyo sa kaliwa yan ang aking ate, siya si ate Diane siya ang lagi kong kakampi sa lahat ng bagay at hanggan ngayon pinagtatanggol niya ako.

Naalala ko pa noong bata pa lamang ako lagi akong pinanggigigilan ng mga tao dahil ako ay mataba pero patagal ng patagal ako at palaki ako ng palaki ako ay pumapayat. Mahilig ako sumama sa mama ko dahil mas komportable ako sa kanya kaysa sa aking papa. Ayokong naiiwan ako ng mama ko, pag d ako sinama ng mama ko umiiyak ako. 
Sa pagkakatanda ko lagi akong umiiyak tuwing unang klase, ayokong pumasok gusto ko na umuwi

kapag nakikita ko ang mga larawan kong dati napapaisip ako kung ako ba talaga yan, noong ako ay bata wala akong tropa wala akong mga kalaro dahil hindi ako lumalabas ng bahay, hindi rin ako mahilig makipag kaibigan sa iba.

Mahiyain ako sa camera kapag nakakakita a

ko ng camera nagtatago na ako. Eto yung picture na napilit nila ako para picturan ako. Yan ako noong ako ay grade 3 palang, grade 3 palang ako mahilig na ako kumanta kaso dahil mahiyain ako d ko pinaparinig sa iba pag kumakanta ako, kadalasan ginagawa ko nung bata pa lang ako ay maglaro makinig sa mga kanta at manood.